ตามรอยกระเหรี่ยงเกิ้น

[ตาเกิ้น]

ตั้งแต่เด็ก ผมเรียนรู้เรื่องราวและหลงรักของป่าดงผ่านจินตนาการจากการเดินทางผจญภัยของ “ศักดิ์ สุริยัน”และ “ตาเกิ้น” พรานคู่ใจ ในอมตะนิยาย “ล่องไพร” ของ ครูมาลัย (มาลัย ชูพินิจ)

ต่อมาเมื่อได้อ่าน “ทุ่งโล่งและดงทึบ” งานเขียนเรื่องราวของป่าดงจากชีวิตจริงของครูมาลัย (นับได้ว่าเป็นหนังสือเรื่องป่าที่ดีที่สุดที่เคยมีมาในประเทศนี้) ก็ได้เข้าใจว่าเรื่องราวหลายตอนในการผจญภัยของคุณศักดิ์และตาเกิ้นนั้นเป็นเรื่องจริงที่ครูมาลัยประสบมาจากการเที่ยวป่าในชีวิตจริง เช่นเรื่องกระทิงผีสิงจากตอน “อ้ายเก” ก็ถูกเล่าถึงไว้ในทุ่งโล่งและดงทึบเล่มที่ 2

ทั้งฉากนิยายล่องไพร และ ป่าในชีวิตจริงนั้นล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นที่ป่ากำแพงเพชร บ้านเกิดของครูมาลัย ชื่อของลำน้ำและหมู่บ้านที่คุ้นตาจากหน้าหนังสือล้วนแล้วแต่มีอยู่จริง อย่างเช่น คลองสวนหมาก, บ้านโป่งน้ำร้อน, บ้านวุ้งกระสัง หรือแม้แต่ดอยโมโกจูก็เคยถูกกล่าวถึงไว้

“จากรอยเท้าคู่นั้น แทนที่เจ้ากระทิงโทนตัวนั้นจะเดินเรื่อยไปตามด่านช้าง มันก็คงจะลงคลองฝั่งนี้ ณ ที่หนึ่งที่ใด ระหว่างโป่งน้ำร้อน วุ้งกระสัง เพื่อข้ามสู่ฝั่งตรงกันข้าม มันกลับวกลงทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ผ่านป่าไม้เบญจพรรณไปสู่ทิศที่สันเขาเหนือหุบวุ้งกระสังตั้งอยู่ ซึ้งแสดงว่ามันยังไม่มีเจตนาข้ามฟากคลองสวนหมากไปฝั่งตรงกันข้าม” ความตอนหนึ่งจากตอน “เรื่องของอ้ายเก” ที่ครูมาลัยบรรยายถึงการตามกระทิงที่ลำรือกันว่ายิงไม่เข้าฆ่าไม่ตาย

ผมนึกมาเสมอว่าอยากจะมีโอกาส เข้าไปในป่าแห่งตำนานนั้นถ้าหากมันยังดำรงอยู่

https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc1/t1/1947839_10152256333687152_1119479806_n.jpg

จั่วหัวไว้ก่อน เดี๋ยวมาเล่าต่อครับ