ด้านมืดของอรชุน

เดิมที ผมคิดจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เตือนใจตัวเอง

แต่เมื่อได้เห็นกระทู้ "หนูถูกหาว่า..." ของครอบครัวเพนกวิ้นแล้ว
ผมก็อยากจะเผยแพร่ต่อให้ผู้ที่ กระหายชัยชนะ ชื่อเสียง ความเป็นที่หนึ่ง
หรือท่านที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ได้ลองกรึกกรองดูกันครับ

เนื้อเรื่องอาจจะยืดยาดไม่กระชับ ไม่เร้าใจตบจูบๆ เหมือนนิยายสมัยใหม่
แต่เมื่อลองศึกษาแล้วน่าจะมีประโยชน์บ้าง



ปล. ถ้าตอนไหนผมเล่าผิดเพี้ยนพลาดไป ขอให้ อ.แย้ป ทักท้วงด้วยนะครับ

เรื่องที่จะเล่านี้เป็นตำนานเก่าแก่บุราณกาลของชมภูทวีป

นั่นคือเรื่องราวส่วนหนึ่งของมหากาพย์มหาภารตะ
ในส่วนที่เกียวข้องกับท้าวอรชุน ๑ ในพี่น้องตระกูลปาณฑพทั้ง ๕

ขออนุญาตท้าวความถึงกำเนิดของพี่น้องปาณฑพ ผู้บุตรแห่งท้าวปาณฑุ
กับศัตรูคู่แค้นคือฝ่ายพี่น้องเการพ ผู้บุตรแห่งท้าวธฤตราษฎร์
ทั้งสองฝ่ายนี้ต่างก็สืบสายมาจากท้าวภรตมหาราช(ต้นกำเนิดของชื่อชนชาติภารตะ)เช่นเดียวกัน
เนื่องจากท้าวปาณฑุกับท้าวธฤตราษฎร์เป็นพี่น้องต่างมารดากัน

จากความขัดแย้งของทั้งสองฝ่ายก่อให้เกิดตำนานสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ชมภูทวีป
ไม่แพ้ตำนานศึกสงครามระหว่างพันธมิตรเอเธนส์ กับนครโทรจัน
เกี่ยวพันไปจนถึงเทพเทวาที่มามีส่วนร่วมศึกคล้ายกัน

เจ๋ง!

นั่งหน้าจอรออ่านอยู่นะครับพี่ :2TU:

อย่างที่อ้างถึงไว้ในความเห็นที่แล้ว
กล่าวคือพี่น้องปาณฑพและเการพเป็นราชวงศ์เดียวกัน และต่างก็มีวัยใกล้เคียงกัน
เพราะพวกปาณฑพมีพี่น้อง ๕ คน ต่างก็เป็นลูกเทวดา มารดาไม่เสียเวลาตั้งท้องนาน
ส่วนพวกเการพนั่นยิ่งกว่าครับ ถือกำเนิดจากท้าวธฤตราษฎร์กับพระนางคานธารี
โดยนางคานธารี คลอดออกมาเป็นก้อนเนื้อก้อนใหญ่
พระฤๅษีได้แบ่งก้อนเนื้อนั้นออกเป็นชิ้นเนื้อ ๑๐๐ ชิ้นกับเศษก้อนเล็กอีก ๑ ชิ้น ใส่ลงในหม้อน้ำมันเนยใสทำพิธีไป
จากนั้นก็เกิดเป็นเจ้าชายทุรโยธน์พี่ใหญ่ของเการพ กับน้องชายอีก ๙๙ คน และน้องสาวอีก ๑ คน
รวมเป็นพี่น้องฝ่ายเการพ ๑๐๑ คน
นั่นอาจเป็นหลักการโคลนนิ่งครั้งแรกของโลกก็ได้ครับ

ในวัยเด็กทั้งปาณฑพและเการพต่างก็อาศัยอยู่ในนครหัสตินาปุระ
นครหัสตินาปุระนี้หลังจากท้าวปาณฑุผู้เป็นบิดาของฝ่ายปาณฑพสิ้นชีพ
ก็มีท้าวธฤตราษฎร์บิดาของฝ่ายเการพ และเป็นพี่น้องต่างมารดาของท้าวปาณฑุเป็นผู้สำเร็จราชการแห่งกรุงหัสตินาปุระ
โดยมีท้าวภีษมะ ผู้มีศักดิ์เป็นพระอัยกา(ปู่) ของทั้งฝ่ายเการพและปาณฑพ คอยช่วยเหลือ
(ท้าวภีษมะเคยสาบานไว้ว่าจะไม่รับตำแหน่ง เอ๊ย...ราชสมบัติ จึงให้ลูกหลานครองแทนโดยตนเองคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง)

เจ้าชายของทั้งสองตระกูลจึงได้รับการอบรมเลี้ยงดูเติบโตมาด้วยกัน

หลังจากเจ้าชายทั้งสองตระกูลเติบโตขึ้นและได้ร่ำเรียนวิชาพื้นฐานเบื้องต้นเจนจบแล้ว

ตามธรรมเนียมของคนวรรณกษัตริย์ก็ย่อมจะต้องแสวงหาวิชาการรบขั้นสูงคือวิชาธนุรเวท
แต่ก็ยังหายอดฝีมือที่เหมาะสมมาสอนไม่ได้

จนกระทั่งวันหนึ่ง
ระหว่างที่บรรดาเจ้าชายเล่นลูกคลีกันอยู่ ลูกคลีเกิดพลัดตกบ่อน้ำ
ขณะนั้นมีพราหมณ์ผู้หนึ่งเดินฝ่านมา เหล่าเจ้าชายก็ไปร้องขอให้พราหมณ์ช่วยเก็บลูกคลีให้
พราหมณ์ผู้นั้นก็ใช้ธนูยิงลูกศรไปปักที่ลูกคลีในน้ำ แล้วใช้ธนูยิงลูกศรลูกต่อๆ มาปักท้ายศรลูกแรกต่อเนื่องกัน
จนสามารถสาวเอาลูกคลีขึ้นจากบ่อได้ด้วยไม่เส้ายาวที่ทำด้วยลูกศรนั่น

ครั้นเหล่าเจ้าชายกลับไปถึงวังก็เข้าไปกราบทูลท้าวภีษมะผู้เป็นพระอัยกา (ปู่)
ท้าวภีษมะก็ทราบทันทีว่าพราหมณ์ผู้นั้นต้องเป็น "โทรณาจารย์" ผู้เลื่องชื่อว่าเชี่ยวชาญวิชาการรบ
จึงให้ไปเชิญโทรณาจารย์มาเป็นอาจารย์สอนเหล่าเจ้าชายทั้งปาณฑพและเการพ

ระหว่างที่บรรดาพี่น้องปาณฑพและเการพเรียนวิชากับโทรณาจารย์อยู่นี้ขออนุญาตกล่าวถึงตัวละครสำคัญอีกคนหนึ่ง

นั่นคือ กรรณะ หรือเดิมชื่อ ราธียะ
ราธียะเป็นบุตรคนโตของพระนางกุนตี มารดาของพี่น้องปาณฑพทั้ง ๕ แต่ไม่ได้เป็นบุตรของท้าวปาณฑุ
เนื่องจากนางกุนตีได้รับมนต์วิเศษสามารถอัญเชิญเทพเทวดามาประทานบุตรให้ตนได้
เมื่อแรกได้รับมนต์นั้นมา นางได้ทดลองเชิญองค์สุริยเทพลงมา
แม้นางจะทูลว่าเป็นการทดลองมนต์ แต่สุริยเทพบอกกับนางว่ามนต์นี้เป็นมนต์พิเศษเชิญเทพมาแล้วจะต้องได้บุตรเปลี่ยนใจไม่ได้
นางกุนตีจึงตั้งท้องและคลอดบุตรออกมาเป็นชาย มีเกราะห่อหุ้มร่างกายติดตัวมาแต่แรกเกิดเพราะเป็นบุตรของเทพนักรบ
ด้วยความอาย (ตอนนั้นนางยังไม่ได้สยุมพรแต่งงานกับท้าวปาณฑุ) นางจึงนำเด็กใส่ตระกร้าลอยน้ำไป
เด็กคนนั้นถูกสารถีเก็บไปเลี้ยงและตั้งชื่อว่า ราธียะ (นางกุนตีก็รู้ดีแต่ไม่กล้าบอกใคร)

ต่อมาเมื่อนางกุนตีได้สยุมพรกับท้าวปาณฑุซึ่งมีคำสาปติดตัวมา
เนื่องจากท้าวปาณฑุเคยยิงกวางผัวเมียที่กำลังสมสู่กันอยู่
ปรากฏว่ากวางนั้นเป็นฤๅษีแปลงมาจึงโดนสาปว่า เมื่อใดที่ท้าวปาณฑุสมสู่กับภรรยา ท้าวเธอจะมีอันเป็นไป
ท้าวปาณฑุจึงไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้
นางกุนตีจึงแก้ไขสถานการณ์ด้วยการกราบทูลว่านางมีมนต์วิเศษ อัญเชิญเหล่าเทพมาประทานบุตรได้
ท้าวปาณฑุอนุญาตจึงเกิดเป็น
ยุธิษฐิระ นางกุนตีอัญเชิญพระธรรมเทพมาประทานโอรส
ภีมะ นางกุนตีอัญเชิญพระพายมาประทานโอรส
อรชุน นางกุนตีอัญเชิญพระอินทร์มาประทานโอรส
ครั้นนางมาทรีภรรยารองของท้าวปาณฑุทราบ ก็อ้อนวอนขอเรียนมนต์วิเศษบ้าง นางกุนตีสอนให้จึงเกิดเป็น
นกุล นางมาทรีอัญเชิญเทพนาสัตยอัศวินมาประทานโอรส เป็นฝาแฝดกับ สหเทพ
สหเทพ นางมาทรีอัญเชิญเทพทัศรอัศวินมาประทานโอรส เป็นฝาแฝดกับ นกุล
(ตำราอินเดียนั้น พระอัศวินเป็นเทวดาฝาแฝดสององค์ กายเป็นเทพศีรษะเป็นม้า
แต่พอมาถึงไทยเราบางที่ก็ให้พระอัศวินมีกายท่อนล่างเป็นม้าท่อนบนเป็นเทพ คล้ายเซ็นทอร์ แต่ที่เหมือนกันทั้งแขกไทยคือเป็นเทพครึ่งม้าครับ)

ดังนั้น จึงถือได้ว่า ราธียะ หรือกรรณะ เป็นพี่ชายต่างบิดา(ที่ไม่มีใครรู้นอกจากนางกุนตี)ของบรรดาพี่น้องปาณฑพ

เมื่อราธียะคนนี้เติบโตขึ้นในบ้านของนายสารถี จึงได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเหล่าเจ้าชายที่มีวัยใกล้กัน
ครั้นโทรณาจารย์ได้เข้ามาเป็นอาจารย์สอนพระกุมาร ราธียะก็ขอเข้ามาเป็นศิษย์ด้วยแต่ถูกโทรณาจารย์ปฏิเสธ เพราะราธียะไม่ได้อยู่ในวรรณะกษัตริย์ (รับแต่เด็กเส้น)
ราธียะจึงแสวงหาอาจารย์คนใหม่ที่ดูท่าก็น่าจะเก่งกว่าโทรณาจารย์ โดยไปเป็นศิษย์ของฤๅษีปรศุราม
ผู้ที่ขึ้นชื่อว่ามีฝีมือการรบกล้าแข็งที่สุด และที่สำคัญคือ "เกลียดคนวรรณะกษัตริย์ที่สุด" (คิดว่ามาถูกทางแล้ว)
แต่ก็เกิดเรื่องจนได้

นั่นคือวันหนึ่ง ระหว่างที่ฤๅษีปรศุรามนอนหลับหนุนตักราธียะอยู่ มีแมลงตัวหนึ่งมากัดราธียะ
ราธียะก็ไม่กล้าตบเพราะกลัวอาจารย์ตื่นจึงอดทนไว้
แต่บังเอิญว่าเลือดของราธียะที่ถูกแมลงกัดกระเด็นมาโดนหน้าของฤๅษีปรศุราม
ฤๅษีปรศุรามตื่นขึ้นมาเห็นจึงรู้ว่าแท้จริงแล้วราธียะเป็นคนวรณณะกษัตริย์
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะนิสัยคนวรณะกษัตริย์ทนความเจ็บปวดได้ดีกว่าคนวรรณะอื่น
หรือเพราะว่าฤๅษีปรศุรามคุ้นชินแยกกลิ่นคาวเลือดของคนวรณะกษัตริย์ได้
แต่สรุปคือ ความซวย บังเกิด
ราธียะถูกฤๅษีปรศุรามสาป ให้ลืมวิชาทั้งหมดที่ร่ำเรียนมา ในเวลาที่ราธียะจำเป็นต้องใช้มากที่สุด

เรื่องที่น่าสนใจของราธียะยังไม่หมดครับ
ขอกล่าวถึงที่มาของชื่อ กรรณะ ไว้สักเล็กน้อยโดยย่อ
คือว่ากันว่า พระอิทร์ผู้เป็นบิดาของอรชุนได้แปลงกายลงมาขอเกราะที่ติดตัวราธียะมาตั้งแต่เกิดไปให้ลูกชายคืออรชุน
ราธียะก็ให้ไป โดยแลกกับอาวุธวิเศษชื่อศักติ เพราะพระสุริยะเทพบิดาของราธียะก็แอบมาสอนไว้ก่อนแล้วว่าให้ก็ได้แต่ต้องขอของแลกเปลี่ยน (แสบพอกัน)
ตั้งแต่นั้นมาราธียะจึงได้ชื่อว่า กรรณะ ซึ่งหมายถึงผู้ตัดเกราะ(ออกจากร่างกาย)

ซึ่งกรรณะผู้นี้มีบทบาทในการรบสงครามกุรุเกษตร และเป็นผู้ที่มีส่วนแสดงให้เห็นด้านมืดของอรชุนอีกด้วย
ติดตามต่อไปนะครับ

นำท่านกลับมายังพระราชวังหัสตินาปุระ

โทรณาจารย์สอนวิชาการรบต่างๆ ให้แก่เหล่าพระกุมาร
ซึ่งต่างก็มีความถนัดในแต่ละวิชาต่างกันไป
แต่สุดยอดวิชาของโทรณาจารย์ คือวิชายิงธนู
ซึ่งก็มีศิษย์เพียวผู้เดียวที่เป็นความภูมิใจรับการถ่ายทอดไว้ได้หมด นั่นคืออรชุน เจ้าชายฝ่ายปาณฑพ
โทรณาจารย์เคยเอาเป้า (3D) รูปนกไปติดอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ไกลลิบ แล้วตั้งคำถามลูกศิษย์แต่ละคนว่า "เห็นอะไร"
คำตอบของลูกศิษย์เกือบทุกคนเกือบเหมือนกันหมดคือ
บ้างก็ว่า "เห็นต้นไม้แต่มองหานกไม่เห็น" หรืออย่างดีก็ว่า "เห็นนกอยู่บนต้นไม้"
ซึ่งโทรณาจารย์ฟังแล้วก็ยังไม่พอใจ จนมาถึงอรชุน
อรชุนตอบว่า "เมื่อแรกข้าพเจ้าเห็นต้นไม้ ต่อมาข้าพเจ้าเห็นนกบนต้นไม้ จากนั้นข้าพเจ้าเห็นแต่ตัวนก และสุดท้ายข้าพเจ้าก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเห็นแต่หัวของนกนั่น" (ไม่ได้บอกว่านกนั่นอยู่ในระยะกี่เมตรเหมือน 3D นะครับ)
โทรณาจารย์พอใจมากถึงกับส่ายหน้า (แขกส่ายหน้าแปลว่ายอมรับ) และให้อรชุนยิงได้
ทันใดนั้นหัวของเป้านกก็ตกลงสู่พื้นดิน (เป้าพังเลย ไม่รู้ว่าโทรณาจารย์ต้องสั่งเป้านก 3D จากอเมริกามาใช้สอนลูกศิษย์ใหม่หรือเปล่า)

แม้อรชุนจะเป็นศิษย์คนโปรด
แต่ศิษย์สุดที่รักของโทรณาจารย์คือ อัศวัตถามา บุตรชายของโทรณาจารย์เอง

ถึงตอนนี้ ด้านมืดของอรชุนกำลังจะเผยให้เห็นเป็นครั้งแรกแล้วครับ

หลายๆ ท่านคงรู้จักชื่ออรชุนใช่ไหมครับ

ทราบใช่ไหมครับว่าอรชุนเป็นนักยิงธนูที่เก่งที่สุดในมหากาพย์มหาภารตะ

อรชุนกลายเป็นขวัญใจของใครหลายๆ คนในด้านความเก่งกาจ

แล้วท่านทราบไหมครับว่าทำไมถึงไม่มีใครสู้อรชุนได้

ถ้าอยากรู้ก็ตามผมมาครับ

ที่อรชุนเป็นแชมป์ได้ ต้องเริ่มท้าวความตั้งแต่อาจารย์เลย

โทรณาจารย์แกมีปมเรื่องความยากจนครับ
ตอนวัยรุ่นเรียนวิชาอยู่มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งชื่อเจ้าชายทุรปัท
ตอนหลังเรียนจบแล้วก็แยกย้ายกันไป โทรณาจารย์แต่งงานมีลูก
แต่ก็ยากจนมากขนาดที่ว่าไม่มีเงินซื้อนมมาให้ลูกกิน
ประจวบกับได้ข่าวว่าท้าวทุรปัทได้ขึ้นครองราชย์เป็นเจ้าแคว้นจึงตัดสินใจเดินทางไปหา
แต่คราวเคราะห์ของท้าวทุรปัทที่จะได้ก่อเวรกับโทรณาจารย์
ท้าวทุรปัททำเป็นจำเพื่อนจนๆ คนนี้ไม่ได้ แถมยังให้ทหารไล่ออกจากเมือง
โทรณาจารย์เคยรักเพื่อนคนนี้มาก ยิ่งรักก็ยิ่งแค้น จึงปฏิญาณที่จะกลับมาแก้แค้นให้ได้
แต่ลำพังพราหมณ์จนๆ จะทำอะไรได้
โทรณาจารย์เริ่มเดินหมากโดยการเข้าไปเป็นอาจารย์สอนเจ้าชายตระกูลปาณฑพและเการพ
เจ้าชายแห่งหัสตินาปุระ เมืองที่ได้ชื่อว่าเข้มแข็งที่สุดในชมภูทวีป
เพราะธรรมเนียมนักรบฮินดูโบราณมีอยู่ว่า
เมื่อสำเร็จการศึกษา อาจารย์มีสิทธิเรียกร้อง "คุรุทักษิณา" คือสิ่งตอบแทนจากลูกศิษย์โดยให้ลูกศิษย์ทำงานให้ตนได้ ๑ อย่าง
เป็นที่คาดเดาได้ว่าในงานสำเร็จการศึกษา สิ่งที่โทรณาจารย์เรียกร้องจากเหล่าเจ้าชายศิษย์ของตนคือ
ขอให้จับตัวท้าวทุรปัทมาสยบแทบเท้าตน
และแน่นอน ศิษย์คนโปรดอย่างอรชุนก็ไม่ได้ทำให้โทรณาจารย์ผิดหวัง
และนี่อาจเป็นอีก ๑ สาเหตุ ที่ทำให้โทรณาจารย์เลือกลูกศิษย์
คือไม่ได้ต้องการแต่ลูกศิษย์เก่งๆ (ไม่อย่างนั้นคงรับกรรณะเป็นศิษย์ด้วยแล้ว)
แต่ต้องการลูกศิษย์ที่มีพลังสนับสนุนผลักดันในสิ่งที่ตนเองต้องการได้ในที่สุด

ผ่านมาอีก ๑ ความเห็น
รับรองว่าความเห็นหน้าจะแสดงด้านมืดของอรชุนจริงๆ ครับ

คราวนี้รับรองว่าจะไม่ยืดออกนอกเรื่องไปมากอีกแล้วครับ

มาว่ากันเรื่องการเรียนสุดยอดวิชาของอรชุนกันเลย
อย่างที่กล่าวเกริ่นไว้แล้วว่าโทรณาจารย์มีลูกชายสุดที่รักชื่อ อัศวัตถามา
โทรณาจารย์รักดังแก้วตาดวงใจ และเฝ้าสอนเพื่อหวังให้อัศวัตถามาได้เป็นนักรบเลื่องชื่อ
เมื่ออรชุนระแคะระคายว่าโทรณาจารย์แอบสอนวิชาติวตัวต่อตัวให้อัศวัตถามา
อรชุนจึงเข้าไปพบโทรณาจารย์ และขอเรียนวิชาขั้นสุดยอดกับโทรณาจารย์
โดย "ขอคำมั่นสัญญาว่า โทรณาจารย์จะไม่สอนวิชาลับนี้กับใครได้รู้อีกนอกจากอรชุนเอง"
ไม่ทราบว่าด้วยความที่อรชุนเป็นคนโปรด หรือด้วยความที่โทรณาจารย์หวังพึ่งกำลังทัพของอรชุน โทรณาจารย์จึงลั่นวาจาให้สัญญานั้น
อัศวัตถามาจึงไม่อาจได้เรียนวิชาขั้นสูงสุดยอดของพ่อตัวเอง ความสามารถในการยิงธนูจึงไม่มีทางเทียบเท่าอรชุนได้ "ตลอดชีวิต"

ดังนี้ เท่ากับอรชุนตัดคู่แข่งคนแรกคืออัศวัตถามาออกจากเส้นทางไปอย่างนุ่มนวล